Costa Dorada
Costa Dorada, będąca przede wszystkim regionem wypoczynkowym przemysłowej Barcelony, jest szerokim piaszczystym wybrzeżem, ciągnącym się łagodnym łukiem w kierunku południowo-zachodnim. Na przeważającej jego części dominuje ciągła zabudowa turystyczna, której największe nagromadzenie występuje w Calella, Malgrat, Pineda i Sitges.
Od południa Costa Dorada zamknięta jest deltą rzeki Ebro, stanowiącą rozległą równinę aluwialną (ok. 30 tys. ha), która powiększa się rocznie o 10 m w głąb morza. Warunki glebowe i wodne determinują sposób rolniczego użytkowania obszaru delty — uprawia się tu ryż i warzywa.
Pośrodku Costa Dorada leży stolica Katalonii — Barcelona. Założona w III w. p.n.e. przez Greków, rozbudowana przez Kartagińczyków jako port i miasto handlowe Barcino, weszła w skład imperium rzymskiego po drugiej wojnie punickiej (201 r. p.n.e.). W 712 r. wraz z całą Katalonią zajęta przez Maurów pozostawała pod ich panowaniem do początku IX w. W czasie rekonkwisty była ważnym ośrodkiem całej Katalonii. Po zjednoczeniu Katalonii z Kastylią Barcelona stała się miastem peryferyjnym i dopiero przełom XIX-XX w. przyniósł jej ponowny rozwój gospodarczy i polityczny (rozbudowa przemysłu włókienniczego i handlu).
Centrum miasta — Plaża Cataluna — leży pomiędzy dawnym miastem średniowiecznym (Bario Gótico — dzielnica gotycka i Arrabal), przedmieściami z okresu feudalnego i XIX-wieczną dzielnicą Ensanche. Najważniejsze zabytki miasta zgromadzone są w Bario Gótico, m.in. katedra Santa Eulalia (1298-1450 r.), gmach Archiwów Korony Aragońskiej (XVI w.), pałac królewski (XIV-XV w.), pałac Generalidad (XIV-XVII w.). W sąsiadującej z Bario Gótico dzielnicy portowej wznosi się jeden z najciekawszych zabytków miasta, kompleks budynków Arsenału i Stoczni Królewskiej (XIII-XVIII w.). W dzielnicy Ensanche znajduje się kilka budowli wzniesionych w epoce secesji przez architekta Antonio Gaudiego: Casa Batlló, Casa Mila oraz najsławniejsza budowla jaką jest kościół Sagrada Familia.
Źródło: arakcje-turystyczne.com
Komentarze
