EWA SZELBURG-ZAREMBINA
Ewa Szelburg-Zarembina urodziła się 1899 roku w Bronowicach pod Puławami. Jej prawdziwe imię to Irena. Była znaną pisarką, autorką utworów dla dzieci i młodzieży.
Jako dziecko mieszkała wraz z rodzicami: matką Elżbietą z Kałużyńskich, krawcową i ojcem Antonim Szelburgiem, początkowo ogrodnikiem, a później kasjerem. W 1901 roku przenieśli się do Nałęczowa, gdzie ojciec pisarki otrzymał posadę ogrodnika. Niewielki dom rodzice Ireny wybudowali w 1911 roku. Był z sosnowych bali, o trzech izbach i dwu gankach z troskliwie pielęgnowanym ogródem i pasieką w sadzie. Wiodła zwykłe życie w Nałęczowie, które tak niezwykle opisywała w swoich książkach.
Beztroskie życie zakończyło się wraz ze śmiercią rodziców. w roku 1916 umiera ojciec pisarki, a w 1918 jej matka. Po śmierci rodziców w 1925 roku sprzedaje dom w Nałęczowie. Studiuje w Krakowie filologię polską. Podejmuje również pracę jako nauczycielka . Po ukończeniu studiów 22 letnia Ewa wychodzi za mąż za Jerzego Ostrowskiego.
Małżeństwo się rozpadło i po kilku latach Ewa rozwodzi się z mężem. W obrządku ewangelicko-augsburskim zawiera związek małżeński z Józefem Zarembą. Dopiero po śmierci pierwszego męża, Ewa z Józefem mogą przyjąć sakrament małżeństwa w Kościele Katolickim.
Twórczość literacką Ewa Szelburg rozpoczęła już w wieku szkolnym. Były to przeważnie wiersze i bajki dla dzieci. Szybko zyskuje uznanie jako autorka utworów skierowanych do małego czytelnika. Pierwszą opublikowanym utworem były "Przedziwne przygody Duszka Dzińdzińnika" wydrukowane w 1922 roku w "Moim Pisemku". Opracowywała również programy i podręczniki szkolne. Współredagowała czasopisma dla dzieci.
Podczas II wojny światowej przeżywa kolejną tragedię. Podczas ewakuacji do Lwowa przedwcześnie rodzi w przepełnionym pociągu. Ból po stracie jedynego dziecka wyrazi w swoich ostatnich powieściach. Ku pamięci po zmarłym dziecku Zarembowie ufundowali tablicę pamiątkową w kościele parafialnym w Nałęczowie. "Pamięci bohaterskich, męczeńskich dzieci i młodzieży na przestrzeni całych naszych dziejów. Rodzice dziecka zamordowanego w czasie nalotu hitlerowskiego we Lwowie w roku 1939." W kościele parafialnym w Nałęczowie na ścianie południowej znajdują się także druga marmurowa tablica fundacji Ewa Szelurg-Zarembiny: „Bogurodzicy Dziewicy w Tysiąclecie Chrztu Polski”.
Ewa Zarembina apeluje do społeczeństwa polskiego, by upamiętnić dzieci poległe podczas okupacji szczególnym pomnikiem-szpitalem. W 1965 roku występuje z inicjatywą uczczenia bohaterstwa i męczeństwa dzieci w czasie II wojny światowej. Niewielu pamięta, że kamieniem pomnik Centrum Zdrowia Dziecka w Międzylesiu pod Warszawą jest z jej właśnie inicjatyw ku pamięć bezimiennej córeczki Ewy Szelburg-Zarembiny i innych dzieci.
Po wojnie wraz z mężem zamieszkali w Warszawie. Pisarka nie zrywa kontaktów z ukochanym Nałęczowem. Pisze: "Wracając do Nałęczowa, choćby tylko w myślach, za każdym razem zastanawiać się muszę, czy wszyscy - godni pamięci nałęczowianie zostali uczczeni trwałym wyrazem pamięci." Wyrazem pamięci są miejsca, ludzie i znajome miejsca, które opisuje w swoich książkach. Wraca do Nałęczowa latem. Dom po rodzicach sprzedała, mieszka na plebani, u sióstr zakonnych i w Sanatorium nr.1. Jej życie i twórczość nierozerwalnie związane są z miastem ogrodem.
Lata starości dla państwa Zarembinów nie są łatwe. Oboje ciężko chorowali: pani Ewa traciła wzrok i świadomość, jej mąż - władzę w nogach. Pisarka zmarła w roku 1986, jej mąż dwa lata później.
Zostali pochowani na cmentarzu przykościelnym w Nałęczowie. Na płycie pomnika jeszcze za życia pisarki , wg projektu Józefa Ciechana, widnieje napis w języku włoskim z fragmentem Pieśni słonecznej (Hymn) św. Franciszka Laudato si mi Signore per sora nostra morte corporale (Pochwalony bądź , Panie, przez siostrę naszą śmierć cielesną). Jeszcze za jej życia wielbiciele jej twórczości składali tam wiązanki kwiatów.
Pamięć o pisarce Ewie Szelburg-Zarembinie w Nałęczowie jest wciąż żywa. Na placu przed Nałęczowskim Domem Kultury w dziesiątą rocznicę śmierci umieszczono kamień z tablicą pamiątkową poświęconą Pisarce. Tablice ufundowało Towarzystwo Przyjaciół Nałęczowa.
Ewa Szelburg-Zarembina urodziła się 1899 roku w Bronowicach pod Puławami. Jej prawdziwe imię to Irena. Była znaną pisarką, autorką utworów dla dzieci i młodzieży.
Jako dziecko mieszkała wraz z rodzicami: matką Elżbietą z Kałużyńskich, krawcową i ojcem Antonim Szelburgiem, początkowo ogrodnikiem, a później kasjerem. W 1901 roku przenieśli się do Nałęczowa, gdzie ojciec pisarki otrzymał posadę ogrodnika. Niewielki dom rodzice Ireny wybudowali w 1911 roku. Był z sosnowych bali, o trzech izbach i dwu gankach z troskliwie pielęgnowanym ogródem i pasieką w sadzie. Wiodła zwykłe życie w Nałęczowie, które tak niezwykle opisywała w swoich książkach.
Beztroskie życie zakończyło się wraz ze śmiercią rodziców. w roku 1916 umiera ojciec pisarki, a w 1918 jej matka. Po śmierci rodziców w 1925 roku sprzedaje dom w Nałęczowie. Studiuje w Krakowie filologię polską. Podejmuje również pracę jako nauczycielka . Po ukończeniu studiów 22 letnia Ewa wychodzi za mąż za Jerzego Ostrowskiego.
Małżeństwo się rozpadło i po kilku latach Ewa rozwodzi się z mężem. W obrządku ewangelicko-augsburskim zawiera związek małżeński z Józefem Zarembą. Dopiero po śmierci pierwszego męża, Ewa z Józefem mogą przyjąć sakrament małżeństwa w Kościele Katolickim.
Twórczość literacką Ewa Szelburg rozpoczęła już w wieku szkolnym. Były to przeważnie wiersze i bajki dla dzieci. Szybko zyskuje uznanie jako autorka utworów skierowanych do małego czytelnika. Pierwszą opublikowanym utworem były "Przedziwne przygody Duszka Dzińdzińnika" wydrukowane w 1922 roku w "Moim Pisemku". Opracowywała również programy i podręczniki szkolne. Współredagowała czasopisma dla dzieci.
Podczas II wojny światowej przeżywa kolejną tragedię. Podczas ewakuacji do Lwowa przedwcześnie rodzi w przepełnionym pociągu. Ból po stracie jedynego dziecka wyrazi w swoich ostatnich powieściach. Ku pamięci po zmarłym dziecku Zarembowie ufundowali tablicę pamiątkową w kościele parafialnym w Nałęczowie. "Pamięci bohaterskich, męczeńskich dzieci i młodzieży na przestrzeni całych naszych dziejów. Rodzice dziecka zamordowanego w czasie nalotu hitlerowskiego we Lwowie w roku 1939." W kościele parafialnym w Nałęczowie na ścianie południowej znajdują się także druga marmurowa tablica fundacji Ewa Szelurg-Zarembiny: „Bogurodzicy Dziewicy w Tysiąclecie Chrztu Polski”.
Ewa Zarembina apeluje do społeczeństwa polskiego, by upamiętnić dzieci poległe podczas okupacji szczególnym pomnikiem-szpitalem. W 1965 roku występuje z inicjatywą uczczenia bohaterstwa i męczeństwa dzieci w czasie II wojny światowej. Niewielu pamięta, że kamieniem pomnik Centrum Zdrowia Dziecka w Międzylesiu pod Warszawą jest z jej właśnie inicjatyw ku pamięć bezimiennej córeczki Ewy Szelburg-Zarembiny i innych dzieci.
Po wojnie wraz z mężem zamieszkali w Warszawie. Pisarka nie zrywa kontaktów z ukochanym Nałęczowem. Pisze: "Wracając do Nałęczowa, choćby tylko w myślach, za każdym razem zastanawiać się muszę, czy wszyscy - godni pamięci nałęczowianie zostali uczczeni trwałym wyrazem pamięci." Wyrazem pamięci są miejsca, ludzie i znajome miejsca, które opisuje w swoich książkach. Wraca do Nałęczowa latem. Dom po rodzicach sprzedała, mieszka na plebani, u sióstr zakonnych i w Sanatorium nr.1. Jej życie i twórczość nierozerwalnie związane są z miastem ogrodem.
Lata starości dla państwa Zarembinów nie są łatwe. Oboje ciężko chorowali: pani Ewa traciła wzrok i świadomość, jej mąż - władzę w nogach. Pisarka zmarła w roku 1986, jej mąż dwa lata później.
Zostali pochowani na cmentarzu przykościelnym w Nałęczowie. Na płycie pomnika jeszcze za życia pisarki , wg projektu Józefa Ciechana, widnieje napis w języku włoskim z fragmentem Pieśni słonecznej (Hymn) św. Franciszka Laudato si mi Signore per sora nostra morte corporale (Pochwalony bądź , Panie, przez siostrę naszą śmierć cielesną). Jeszcze za jej życia wielbiciele jej twórczości składali tam wiązanki kwiatów.
Pamięć o pisarce Ewie Szelburg-Zarembinie w Nałęczowie jest wciąż żywa. Na placu przed Nałęczowskim Domem Kultury w dziesiątą rocznicę śmierci umieszczono kamień z tablicą pamiątkową poświęconą Pisarce. Tablice ufundowało Towarzystwo Przyjaciół Nałęczowa.
TWÓRCZOŚĆ:
"A było to tak" 1922
"Przedziwne przygody duszka Dzińdzinnika" 1922
"Legendy żołnierskie" 1924
"A...a...a... Kotki dwa" 1925
"Wesołe historie" 1928
"Za siedmioma górami" 1928
"Najmilsi" 1928
"Rzemieślniczek-Wędrowniczek" 1929
"Jasełka" 1930
"Dzieci miasta" 1935
"Dom wielki jak świat" 1945
"Zuch" 1946
"Ziarnko gorczyczne" 1947
"Chusta świętej Weroniki" 1947
"Wesoła praca" 1947
"Każdy Tomek ma swój domek" 1947
"Młodość" 1948
"Polne grusze" 1948
"Rycerze Tatr" 1949
"Jedzie traktor" 1949
"Marcjanna Fornalska" 1950
"Dom młodości" 1951
"Spotkania" 1951
"Przedziwna historia Don Kichota z Manczy i jego autora" 1954
"O warszawskiej syrenie" 1954
"Kije samobije i inne baśnie" 1954
"Przygoda Misia" 1954
"W cieniu kolumny" 1954
"Krzyże z papieru" 1955
"Na listeczku kalinowym" 1955
"Tomek zuch" 1957
"Chłopiec z perły urodzony" 1958
"Dzieci z Wysp Koralowych" 1958
"Królestwo bajki" 1959
"Matka i syn" 1961
"Samotność" 1961
"Zakochany w miłości" 1961
"Marcowy deszcz" 1963"Imię jej Klara" 1964
"Opowiem wam..." 1966
"Pożegnanie ogrodu" 1966
"Idzie niebo ciemną nocą" 1966
"Pięknie być człowiekiem" 1970
"Przez różową szybkę" 1971
"I otwarły się drzwi... O bracie Eliaszu medytacje" 1971
"Bardzo dziwne opowieści" 1974
"Królestwo bajki" 1975
Cykl "Rzeka kłamstwa"
"Wędrówka Joanny" 1947
"Ludzie z wosku" 1948
"Miasteczko aniołów" 1959
"Iskry na wiatr" 1963
"Gaudeamus" 1968
"A było to tak" 1922
"Przedziwne przygody duszka Dzińdzinnika" 1922
"Legendy żołnierskie" 1924
"A...a...a... Kotki dwa" 1925
"Wesołe historie" 1928
"Za siedmioma górami" 1928
"Najmilsi" 1928
"Rzemieślniczek-Wędrowniczek" 1929
"Jasełka" 1930
"Dzieci miasta" 1935
"Dom wielki jak świat" 1945
"Zuch" 1946
"Ziarnko gorczyczne" 1947
"Chusta świętej Weroniki" 1947
"Wesoła praca" 1947
"Każdy Tomek ma swój domek" 1947
"Młodość" 1948
"Polne grusze" 1948
"Rycerze Tatr" 1949
"Jedzie traktor" 1949
"Marcjanna Fornalska" 1950
"Dom młodości" 1951
"Spotkania" 1951
"Przedziwna historia Don Kichota z Manczy i jego autora" 1954
"O warszawskiej syrenie" 1954
"Kije samobije i inne baśnie" 1954
"Przygoda Misia" 1954
"W cieniu kolumny" 1954
"Krzyże z papieru" 1955
"Na listeczku kalinowym" 1955
"Tomek zuch" 1957
"Chłopiec z perły urodzony" 1958
"Dzieci z Wysp Koralowych" 1958
"Królestwo bajki" 1959
"Matka i syn" 1961
"Samotność" 1961
"Zakochany w miłości" 1961
"Marcowy deszcz" 1963"Imię jej Klara" 1964
"Opowiem wam..." 1966
"Pożegnanie ogrodu" 1966
"Idzie niebo ciemną nocą" 1966
"Pięknie być człowiekiem" 1970
"Przez różową szybkę" 1971
"I otwarły się drzwi... O bracie Eliaszu medytacje" 1971
"Bardzo dziwne opowieści" 1974
"Królestwo bajki" 1975
Cykl "Rzeka kłamstwa"
"Wędrówka Joanny" 1947
"Ludzie z wosku" 1948
"Miasteczko aniołów" 1959
"Iskry na wiatr" 1963
"Gaudeamus" 1968
