W XIV w. źródła podają o istnieniu na tym terenie osady otoczonej gęstymi lasami zwanej Heyde – nazwa oznacza tyle co – u Puszczy lub wrzosowisko i ściśle wiąże się z jej położeniem.
Wieś początkowo była własnością znanego śląskiego rodu rycerskiego von Glaubitz (Glubos). Pod koniec XV w. przeszła w posiadanie augustianów, a potem jezuitów i aż do 1810 roku pozostawała w sferze własności zakonnej. Pierwsze wzmianki o istnieniu leczniczych źródeł w Polanicy pojawiają się w 1597 r w opisie Ziemi Kłodzkiej Aeluriusa, który zanotował, że „woda z polanickiego kwaśnego źródła w sporych ilościach jest odbierana, a następnie wyśmienitemu winu przedkładana”. Źródła te nazywano „źródłami ropuch”, ponieważ często znajdowano w nich martwe żaby, które wpadając przypadkowo do wody rozstawały się tu z życiem na skutek wysokiej w niej zawartości kwasu węglowego. Ale długo jeszcze trzeba było czekać, by owe źródła były wykorzystywane leczniczo. Dopiero na początku XVIII w. jezuici budując dwór z kaplicą, urządzili tu swoją rezydencję i miejsce odpoczynku, co faktycznym zalążkiem uzdrowiska. Dalszy rozwój Polanicy wiąże się z nazwiskiem kolejnego jej właściciela – kupiec kłodzki Joseph Grolms, który ocembrował jedno z pięciu tryskających wówczas źródeł, nadając mu jednocześnie swoje imię jako nazwę (Józef), wzniósł dom zdrojowy – 8 – mio kabinowe drewniane łazienki i założył ogród. Kolejni właściciele uzdrowiska Storch i Rathmann wznieśli nowe, murowane łazienki. Przeprowadzili też badania wód mineralnych, a następnie zaadaptowali dwór pojezuicki na potrzeby kuracjuszy. Rozwojowi miejscowości sprzyjało także doprowadzenie tu linii kolejowej z Kłodzka w 1890 r. Od 1879 r. zaczęto w Polanicy stosować leczenie borowiną z pobliskich złóż. Kolejny nowy właściciel baron von Goltz dokonał odwiertu nowych wydajnych źródeł, w tym "Wielkiej Pieniawy". W 1879 roku stosowano w Polanicy leczenie borowiną z odkrytych w pobliżu złóż.
Po przejęciu uzdrowiska przez wrocławskiego tajnego radcę handlowego G. Hassego w 1904 roku, nastąpiła dalsza, bardzo szybka jego przebudowa i unowocześnianie. Nawiercono tu kolejne źródła, zbudowano Dom Zdrojowy i nowoczesną rozlewnię wód. Polanica stała się uzdrowiskiem rangi europejskiej. Z ważniejszych inwestycji okresu międzywojennego należy wymienić Teatr Zdrojowy na 700 miejsc z 1925 r. i nowe łazienki z 1930 roku.
Polanica prawa miejskie otrzymała dopiero w 1945 roku. Nie ucierpiawszy w czasie II wojny światowej stała się wkrótce największym uzdrowiskiem śląskim, z siedzibą Zespołu Uzdrowisk Kłodzkich (Kudowa, Duszniki, Polanica), a także wielkim wczasowiskiem.
Po przejęciu uzdrowiska przez wrocławskiego tajnego radcę handlowego G. Hassego w 1904 roku, nastąpiła dalsza, bardzo szybka jego przebudowa i unowocześnianie. Nawiercono tu kolejne źródła, zbudowano Dom Zdrojowy i nowoczesną rozlewnię wód. Polanica stała się uzdrowiskiem rangi europejskiej. Z ważniejszych inwestycji okresu międzywojennego należy wymienić Teatr Zdrojowy na 700 miejsc z 1925 r. i nowe łazienki z 1930 roku.
Polanica prawa miejskie otrzymała dopiero w 1945 roku. Nie ucierpiawszy w czasie II wojny światowej stała się wkrótce największym uzdrowiskiem śląskim, z siedzibą Zespołu Uzdrowisk Kłodzkich (Kudowa, Duszniki, Polanica), a także wielkim wczasowiskiem.
