Kamienica Celejowska

Kamienicę Celejowską nazywa się inaczej pod św. Bartłomiejem ponieważ na jej fasadzie, w attyce po prawej stronie znajduje się figura tego świętego. Zwano ją również kamienicą Czarną ze względu na ciemną barwę tynku ściany przedniej.

Nie wiadomo dokładnie, kiedy powstała. Prawdopodobnie w XVI wieku. Została wzniesiona dla zamożnego kupca i rajcy kazimierskiego – Bartłomieja Celeja. Do jej budowy użyto kamienia wapiennego.

Kamienica ma dwie kondygnacje o typowym układzie wnętrz: na parterze obszerna sień i przylegające do niej dwie sale, na piętrze cztery pomieszczenia przykryte drewnianym stropem, z których największe ozdobiono kolumną umieszczoną pomiędzy oknami.

Bogata dekoracja fasady zawiera wszystkie charakterystyczne formy stosowane przez ówczesnych rzeźbiarzy i muratorów. Są oczywiście zwierzęta, ornamenty roślinne i główki cherubinków. W dekoracji attyki znalazły się również figury. Po środku kamienicy widzimy Chrystusa, jako Zbawiciela Świata i Maryję, jako Królową Nieba. Po lewej stronie stoi figura św. Jana Chrzciciela z krzyżem, a po prawej św. Bartłomieja, z nożem, jako narzędziem męczeństwa.

Po II wojnie światowej w kamienicy urządzono pracownię architektoniczno-konserwatorską Karola Sicińskiego. Właśnie tam powstawały projekty odbudowy Kazimierza ze zniszczeń wojennych. W 1964 roku budynek został siedzibą Muzeum Regionalnego przemianowanego w 1972 roku na Muzeum Kazimierza Dolnego a w końcu w 1987 roku na Muzeum Nadwiślańskie. Dzisiaj sale kamienicy służą prezentacji dorobku artystycznego twórców, którzy w Kazimierzu szukali natchnienia.