Kolory szlaków pieszych w Polsce - co oznaczają?
Wędrując po górach, parkach narodowych czy innych atrakcyjnych miejscach korzystamy z pieszych szlaków turystycznych. Pomagają nam one dotrzeć do wybranego przez nas celu, wskazują najciekawsze miejsca w regionie, jednak czy tak naprawdę wiemy co oznaczają konkretne kolory tych szlaków? Czym różni się szlak czerwony od zielonego, a żółty od czarnego?
Szlak turystyczny to nic innego jak tylko trasa oznaczona specjalnymi symbolami wyznaczającymi jej przebieg i ułatwiającymi odnalezienie właściwej drogi. Zarząd Główny Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego wyróżnia pięć rodzajów szlaków ze względu na sposób przemieszczania się: szlaki piesze, szlaki rowerowe, szlaki kajakowe, szlaki jeździeckie i szlaki narciarskie.
Szlaki turystyczne są znakowane w celu ułatwienia turystom dotarcia do najciekawszych miejsc regionu. Szlaki piesze wykorzystują biegnące w terenie drogi i ścieżki, szlaki wodne przebiegają zaś przez spławne akweny i cieki wodne. Ze względów historycznych większość szlaków w Polsce ma oznakowanie zgodne z instrukcją znakowania szlaków turystycznych PTTK.
Co ważne, na obszarze parków narodowych i rezerwatów przyrody są to zazwyczaj jedyne dopuszczalne trasy, po których mogą poruszać się turyści bez specjalnego zezwolenia.
W Polsce ustalone jest oznaczanie szlaku pieszego za pomocą trzech przylegających do siebie poziomych pasków, które umieszczane są na drzewach, murach, skałach czy specjalnie przygotowanych tabliczkach. Dwa zewnętrzne paski są barwy białej, natomiast środkowy jest wypełniony innym kolorem - czarnym, czerwonym, niebieskim, zielonym lub żółtym. Zgodnie z przyjętymi zasadami, znaki te powinny być umieszczone w taki sposób, aby zachowana była widoczność kolejnego do przodu i do tyłu, nie rzadziej jednak niż co 50 m.
Pamiętajmy jednak o tym, że kolor, którym oznaczony jest dany szlak nie ma związku ze stopniem trudności trasy, w przeciwieństwie do oznaczeń szlaków narciarskich.
Szlaki turystyczne są znakowane w celu ułatwienia turystom dotarcia do najciekawszych miejsc regionu. Szlaki piesze wykorzystują biegnące w terenie drogi i ścieżki, szlaki wodne przebiegają zaś przez spławne akweny i cieki wodne. Ze względów historycznych większość szlaków w Polsce ma oznakowanie zgodne z instrukcją znakowania szlaków turystycznych PTTK.
Co ważne, na obszarze parków narodowych i rezerwatów przyrody są to zazwyczaj jedyne dopuszczalne trasy, po których mogą poruszać się turyści bez specjalnego zezwolenia.
W Polsce ustalone jest oznaczanie szlaku pieszego za pomocą trzech przylegających do siebie poziomych pasków, które umieszczane są na drzewach, murach, skałach czy specjalnie przygotowanych tabliczkach. Dwa zewnętrzne paski są barwy białej, natomiast środkowy jest wypełniony innym kolorem - czarnym, czerwonym, niebieskim, zielonym lub żółtym. Zgodnie z przyjętymi zasadami, znaki te powinny być umieszczone w taki sposób, aby zachowana była widoczność kolejnego do przodu i do tyłu, nie rzadziej jednak niż co 50 m.
Pamiętajmy jednak o tym, że kolor, którym oznaczony jest dany szlak nie ma związku ze stopniem trudności trasy, w przeciwieństwie do oznaczeń szlaków narciarskich.
O czym więc warto pamiętać planując wyprawę jednym ze szlaków turystycznych pieszych? Oto najważniejsze zasady:
Pamiętajmy jednak, że są to oznaczenia umowne, od których czasem się odchodzi.
Prace znakarskie na terenie parków narodowych wykonuje PTTK w porozumieniu z dyrekcjami parków, zaś poza parkami można spotkać zarówno szlaki znakowane przez PTTK, jak i przez inne instytucje – gminy czy zarządy parków krajobrazowych. Jednak zdecydowana część szlaków znakowanych nie przez PTTK stosuje oznaczenia zgodne z PTTK, zdarza się jednak, że poszczególne instytucje stosują własne znaki.
Znakowanym szlakom turystycznym może towarzyszyć także odpowiednia infrastruktura turystyczna, m.in. tablice z opisem szlaku, czasami przejścia itp., miejsca do odpoczynku i ochrony przed złymi warunkami atmosferycznymi, sztuczne ułatwienia, spotykane zwłaszcza na terenach wysokogórskich, w postaci schodów, poręczy, drabinek, klamr czy łańcuchów.
Bez względu na to jaką podróż planujemy, powinniśmy się do niej porządnie przygotować. A korzystając ze szlaku i jego oznaczeń, mieć w alternatywie własną mapę.
- Czerwony szlak turystyczny to szlak główny i zawsze jest oznaczony kolorem czerwonym. Zazwyczaj wiedzie on przez najbardziej spektakularne, a jednocześnie najciekawsze krajobrazowo i przyrodniczo miejsca danego regionu. Warto jednak pamiętać, że nie obejmuje on jednak wszystkich wartych zobaczenia atrakcji w danym regionie.
- Niebieski szlak turystyczny wyznacza szlaki pokonujące duże odległości – są to trasy dalekobieżne, długodystansowe, ale nie główne.
- Żółty szlak turystyczny to najczęściej krótkie szlaki łącznikowe, czasami też dojściowe.
- Zielony szlak turystyczny oznacza szlak krótki, doprowadzający do charakterystycznych miejsc regionu.
- Czarny szlak turystyczny wyznacza krótki szlak dojściowy.
Pamiętajmy jednak, że są to oznaczenia umowne, od których czasem się odchodzi.
Prace znakarskie na terenie parków narodowych wykonuje PTTK w porozumieniu z dyrekcjami parków, zaś poza parkami można spotkać zarówno szlaki znakowane przez PTTK, jak i przez inne instytucje – gminy czy zarządy parków krajobrazowych. Jednak zdecydowana część szlaków znakowanych nie przez PTTK stosuje oznaczenia zgodne z PTTK, zdarza się jednak, że poszczególne instytucje stosują własne znaki.
Znakowanym szlakom turystycznym może towarzyszyć także odpowiednia infrastruktura turystyczna, m.in. tablice z opisem szlaku, czasami przejścia itp., miejsca do odpoczynku i ochrony przed złymi warunkami atmosferycznymi, sztuczne ułatwienia, spotykane zwłaszcza na terenach wysokogórskich, w postaci schodów, poręczy, drabinek, klamr czy łańcuchów.
Bez względu na to jaką podróż planujemy, powinniśmy się do niej porządnie przygotować. A korzystając ze szlaku i jego oznaczeń, mieć w alternatywie własną mapę.
Agnieszka Skrzyńska - Michalczewska
Komentarze
