Budowę zespołu klasztornego rozpoczęto w 1462 z inicjatywy św. Jana Kapistrana, a ukończono w 1505. Jest on zlokalizowany na terenie tzw. Nowego Miasta (XIII wiek), a w jego skład wchodzi dawny kościół pw. św. Bernardyna ze Sieny oraz klasztor bernardynów. Klasztor ten został wybudowany jako czworobok z wirydarzami i krużgankami o cennych wnętrzach w stylu późnego gotyku, przylega do niego drugi dziedziniec utworzony przez przedłużone skrzydło południowe, nawę kościoła i kaplicę oraz odgradzający od ulicy mur. Sam kościół jest bazylikowy, bez transeptu, nawy nakryte są sklepieniami gwiaździstymi.
W 1522 roku w klasztorze został urządzony szpital, a później również szkoła i placówka pomocy społecznej, a kościół oddano w 1544 ewangelikom, którzy ustanowili w nim parafię Nowego Miasta i mieli tu swoją siedzibę aż do końca II wojny światowej. Zniszczony w 60% w czasie wojny zespół kościelno-klasztorny, został odbudowany w latach 1947-1949 i 1957-1967 według projektów i pod nadzorem Edmunda Małachowicza.
Obecnie jest to siedziba Muzeum Architektury, biura Miejskiego Konserwatora Zabytków oraz mieszkania prywatne. W muzeum organizowane są wystawy, odbywają się festiwale, koncerty, przedstawienia teatralne, promocje technologii związanych z architekturą oraz inne wydarzenia kulturalne, które z pewnością warto zobaczyć. Warto również dodać, że w Muzeum wrocławskim oprócz wielu ciekawych eksponatów znajduje się najstarszy zachowany na ziemiach polskich witraż z przełomu XII i XIII wieku z wizerunkiem proroka Ezechiela. Obok niego wystawione są gotyckie witraże w oryginalnej średniowiecznej konstrukcji z ołowianymi spojeniami, a także późniejsze - "gabinetowe" - z wieku XVI i XVII i nowsze.
