Świątynia znajdująca się na niewielkim wzniesieniu na krańcu wsi Bubel Stary została wzniesiona w 1740 roku jako cerkiew unicka. Obiekt został przekazany parafii neounickiej w 1925 roku. Budynek sakralny był również użytkowany przez parafię prawosławną.
Świątynia została przekształcona w kościół rzymskokatolicki w 1946 roku.
Najważniejsze cechy:
- budowla o konstrukcji wieńcowej, szalowana, trójdzielna,
- nawa, przedsionek, pomieszczenie ołtarzowe na rzucie prostokąta,
- dachy dwuspadowe i pulpitowe,
- czteropołaciowa kopuła zakończona 8-boczną latarnią z hełmem i krzyżem nad nawą,
- w pobliżu znajduje się dwukondygnacyjna dzwonnica na planie kwadratuz 1864 r.,
- neobarokowy ołtarz główsny z 1924 roku.
