Kościół w Lubominie

Jeśli podróżujesz z kierunku Olsztyna w stronę Trójmiasta drogą przez Olsztynek, zmień trasę na... dłuższą. Dzięki temu będziesz miał okazję zwiedzić Lubomino. Nie oczekuj jednak, że zobaczysz tam zamek czy pałac, albo nie daj Boże, wielkie centrum rekreacyjne z basenami. W Lubominie znajdziesz skromniejsze atrakcje, być może mniej zachęcające klasycznego turystę, jednak charakterystyczne dla Warmii - kościół i kapliczki. I jeszcze zabytkowy cmentarz z pięknymi żeliwnymi i kutymi krzyżami. A nikt z nas nie wie, jak długo na takich starych zabytkowych cmentarzach będzie znajdowało się cokolwiek do obejrzenia. Nagrobki wykonane z wapienia wypłukuje deszcz, te z piaskowca złuszczają się, złomiarze kradną krzyże żeliwne, te kute szybko ulegają erozji. Czas jest nieubłagany, tak samo jak nieubłagani są wandale. Stare mazurskie i warmińskie cmentarze to często miejsca piękne i smutne, zapomniane przez ludzi. A potomkowie ludzi pochowanych na takich cmentarzach rozpierzchli się po całym świecie.

Gotycki kościół trwa i nieustępuje czasowi.

Kościół p.w. św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Lubominie wybudowano w latach 1340-70. Wieżę podwyższono ok. 1480 r. Jej górna kondygnacja o ośmiobocznym przekroju jest wzorowana na wieży farnej w Ornecie. W 1807 r. kościół strawił pożar. W kolejnych latach odnawiano kościół (m.in. przebudowano nawę główną). W 1816 r. częściowo przekształcone barokowe ołtarze z I połowy XVIII wieku pochodzące z dawnego kościoła jezuitów w Braniewie, ustawiono w lubomińskim kościele.

W skarbcu świątyni znajduje się manierystyczna monstrancja z Piotraszewa wykonana w 1637 roku.

Z historii kościoła:

1316 – Powstanie parafii

1340-70 – Budowa kościoła

1480 – Rozbudowa wieży

1807 – Pożar kścioła

1875 – Konsekracja kościoła

1922 – Odnowienie

Przed kościołem ustawiono kapliczkę - nieodzowny symbol Warmii, z figurką Chrystusa i ładnym reliefem z wizerunkiem Chrystusa i dziecka. Co ciekawe, niedaleko, w ogródku prywatnego budynku (mającym napis "Dzień dobry" na balustradzie balkonu), postawiono kapliczkę w formie kamiennej groty, w której wnętrzu za szkłem umieszczono postaci Świętej Rodziny.

Krzyże żeliwne i krzyże kute trwają także.

Niedaleko kościoła, po drugiej stronie ulicy, znajduje się cmentarz z wieloma starymi nagrobkami i pięknymi, żeliwnymi bądź kutymi krzyżami. Stanowią one niepowtarzalny motyw zdobniczy i są charakterystyczne dla naszego regionu. Najczęściej krzyże żeliwne stoją na postumentach z piaskowca. Różnią się zakończeniami ramion; niekiedy dekorowana jest sama powierzchnia krzyża w postaci wypukłego reliefu. Zdarzają się także unikatowe egzemplarze krzyży. Żeliwne krzyże stanowią najtrwalszy obiekt na cmentarzu. Natomiast wśród kutych krzyży występuje większa różnorodność. Ażurowe kute krzyże wydają się lżejsze i delikatniejsze, niż żeliwne. Każdy z nich był wykonywany ręcznie, a nie odlewany z takiej samej formy odlewniczej. Proces ich wykonywania był dłuższy i droższy, są one mniej trwałe niż żeliwne.