Noc Kultury 2009 w Lublinie (relacja)

Tymi atrakcjami był deszcz i kilka piorunów, które powodowały wzmożone bratanie się uczestników Nocy Kultury. Wspólne, w dodatku najczęściej przymusowe, przystanki w osłoniętych bramach Starego Miasta stały się zalążkiem dla nieokreślonej ilości nowych znajomości, przyjaźni, a może nawet i kilku jeszcze bliższych międzyludzkich relacji.
  
Ale okazuje się, że nie ma takiej siły, która mogłaby rozpędzić tłum spragnionych kultury lublinian i przyjezdnych. Mimo niesprzyjających warunków meteorologicznych uczestnicy imprezy zgrabnie żonglowali pomiędzy poszczególnymi miejscami i wydarzeniami.

Tegoroczna Noc Kultury odbyła się pod hasłem „Człowiek w mieście – miasto w człowieku”. Wydarzenia zorganizowane zostały przy ulicach, które z lotu ptaka przedstawiają sylwetkę człowieka. Organizatorzy stworzyli pomysłową teorię dla poszczególnych arterii miasta: głowa – Stare Miasto i Podzamcze – to pamięć o historii i wielokulturowości Lublina, Serce – Plac Litewski – idee polska-litewskie Unii Lubelskiej, kręgosłup – Krakowskie Przedmieście – pion moralny i społeczny, ręce – ul. Świętoduska i Bernardyńska – otwartość mentalna i kulturowa, nogi – ul. Radziszewskiego i Al. Racławickie – życie akademickie oraz przyroda i ekologia.

Podczas Nocy Kultury można było zaaplikować sobie dawkę muzyki poważnej. O godzinie 19.00 w gmachu Filharmonii Lubelskiej odbył się koncert zatytułowany: „Eugeniusz Oniegin – miłość i rozczarowanie” z muzyką Piotra Czajkowskiego. 

W programie znalazły się: Suita z baletu „Śpiąca królewna” op. 66a, fragmenty opery „Eugieniusz Oniegin”, Uwertura – fantazja „Romeo i Julia” i fantazja orkiestrowa „Francesca da Rimini” op. 32. Orkiestrę prowadził jeden z czołowych dyrygentów Białorusi – Wiesław Bortnowski. Solistami wykonującymi fragmenty z opery „Eugeniusz Oniegin” było dwoje młodych śpiewaków: Kamila Cholewińska i Grzegorz Pazik. 

Jeśli ktoś uważa, że muzyka klasyczna interesuje jedynie wąskie grono odbiorców powinien być tej nocy w Filharmonii Lubelskiej. Na koncert przybyły tłumy. Mimo dostawianych krzeseł i tak nie wszyscy znaleźli miejsce siedzące. A wśród publiki prawdziwy przekrój społeczeństwa: młodzi i starzy, znawcy i laicy, stali bywalcy i osoby, które filharmonię od środka zobaczyły po raz pierwszy. Gmach zatętnił życiem, miłością i cudowną muzyką.

Zupełnie inny klimat miał „Euroshorts” – Europejski Festiwal Fabuły Dokumentu i Reklamy zorganizowany przez Kinoteatr Projekt i Fundację Młodego Kina. Projekcje filmowe rozpoczęły się o godzinie 21:00 i trwać miał dopóki widzowie nie zasną lub do godziny 3:00. 

Jednym z punktów programu były pokaz „Amerykańskich Filmów Reklamowych 2007”. Widzowie mogli poczuć się jak prawdziwa elita. Po nowojorskiej premierze taśma z krótkimi filmami reklamowymi udostępniana jest jedynie w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Nowym Jorku. A jest na co popatrzeć. Reklamy w wykonaniu nagrodzonych twórców to prawdziwe dzieła sztuki: efektowne, zaskakujące, po prostu genialne! Okazuje się, że kilkadziesiąt sekund wystarczy, aby stworzyć mikro rzeczywistość, która wkręci w swoje trybiki rozproszonego widza. Artyzm, bezpretensjonalność i pomysł to powody, dla których takie a nie inne reklamy wygrały w danej kategorii. Po obejrzeniu tych filmów nasuwa się jeden smutny wniosek: polskie reklamy nawet nie ocierają się o mistrzowskie standardy. 

Ogólny wniosek płynący z nocy z 6 na 7 czerwca 2009 roku spędzonej w spowitym deszczem Lublinie jest niebywale prosty i zaskakująco optymistyczny: społeczeństwo garnie się do imprez kulturalnych i, gdy coś atrakcyjnego dzieje się w mieście, nic ani nikt nie jest w stanie zatrzymać ludzi w ciepłych, zadaszonych domach.

autor:  Katarzyna Buczko