Panic! At the Disco w Wiedniu

Zanim sięgniecie po zimne okłady, zdiagnozujmy "Gorączkę"... Zaczęło się na przedmieściach Las Vegas, gdy dwunastoletni Ryan Ross poprosił rodziców, by kupili mu na Gwiazdkę gitarę. Jego kumpel z sąsiedztwa, Spencer Smith, nie chciał być gorszy - wybłagał perkusję. Duet mógł odtąd zacząć wspólne jamy. "W ciągu pierwszego roku grania zajmowaliśmy się wyłącznie coverami Blink 182" - wspomina Spencer ze śmiechem. Gusta jednak dojrzały, a do ekipy dołączyli koledzy z klasy: Brent Wilson i Brendon Urie - bas i śpiew. Świeżo ochrzczony zespół (nazwa Panic! At The Disco pochodzi z piosenki "Panic" grupy The Smiths), z ostatecznie ukształtowanym składem, zaczął próby w pokoju u babci Spencera. Już wtedy zaczęły powstawać utwory, które trafiły na "A Fever You Can't Sweat Out". Eksperymentalne aranżacje i spostrzegawcze teksty zwróciły uwagę Pete Wentza z zespołu Fall Out Boy. Skierował on grupę do firmy Decaydance/Fueled By Ramen, mającej rękę do nowych talentów. "Naprawdę się z nimi dogadaliśmy. Rozumieli, co chcemy osiągnąć jako zespół" - wyjaśnia Ryan. "Zapewnili mnóstwo swobody w tworzeniu muzyki, jaka nam pasuje".

Niedługo po podpisaniu kontraktu sprawy nabrały poważnego wymiaru i błyskawicznego tempa. Spencer i Brent skończyli szkołę średnią w toku indywidualnym. Brandon uczył się w dzień, a w nocy chodził na próby ledwo kończąc ostatnią klasę. Ryan zdecydował się opuścić college na pierwszym roku, doprowadzając do konfliktu z rodziną. "Gdy powiedziałem tacie, ze chcę się wypisać i zająć muzyką, wpadł w szał. Doszło do starcia pomiędzy moim szczęściem, a robieniem czegoś, co uszczęśliwiłoby ojca". Bez błogosławieństwa rodziców czwórka przyjaciół spakowała się więc i po raz pierwszy opuściła dom, wyruszając do College Park w stanie Maryland. Zaczęli tam rejestrację debiutanckiego albumu u boku słynnego producenta Matta Squire'a (Thrice, Northstar, The Receiving End Of Sirens).

Panic! czerpał ze swoich największych - choć nieoczywistych - inspiracji. Melodyjnych struktur Third Eye Blind ("But It's Better When We Do"). Teatralnej instrumentacji Queen ("Build God, Then We'll Talk") czy sugestywnych tekstów Counting Crows (on "There's A Good Reason These Tables Are Numbered Honey, "You Just Haven't Thought Of It Yet"). "Gdy usłyszysz naszą płytę, nie pomyślisz: Hm ci kolesie są pod wpływem Fleetwood Mac czy Counting Crows. Ale to nasze ulubione grupy" - mówi Spencer. Dualne podejście do komponowania przyciągnęło zarówno starszych, jak młodych słuchaczy. Zespół znakomicie sobie radził w internetowych rankingach, a po powrocie do Las Vegas dał koncert (pierwszy w karierze), na którym pojawiło się ponad dwieście osób. Rodzice chłopaków - ze szczególnym wskazaniem na ojca Ryana - uświadomili sobie, że to coś więcej, niż przelotna pasja i stali się pełnoprawnymi członkami fan clubu Panic... Do tej pory "A Fever You Can't Sweat Out" - sprzedał się w 974 000 egzemplarzach i znalazł się na liście Billboard 200.


_{źródło: www.eventim.pl}